Tijd zal het leren

Anderhalf jaar geleden was niet mijn laatste post.

Paris

more to come

smells

I love the smell of home, because it makes me feel home
I love the smell of farms in lekkerkerk
I love the smell of the forest
I love the smell of cut grass
I love the smell of spring, after the scentless winter
I love the smell of dusty roads in a southern country with crickets in the scorched grass of the roadside
I love the smell of Italian food
I love the smell of sunday's breakfast
I love the smell of a 'dutch oven'
I love the smell of my first sigaret in the morning
I love the smell of beer after a hard day of working
I love the smell of sex
I love the smell of napalm in the morning
I love the smell of new hardware, that just came out of the plastic packing
I love the smell of bodyshampoo, when I feel dirty
I love the smell of girls' hair
I love the smell of gasoline
I love the smell of my girlfriend's clothes
I love the smell of old books
I love the smell of motorcycles passing by

I love the smell of smells

Musha rain dum-a-doo dum-a-da

Sterk geconcentreerd ochtendzeik. Het laatste beetje vocht uit de woestijn die ik ben stroomt bevrijd uit mij weg. Druk op de knop, vaarwel. Als wraak dondert een tsunami door mijn hoofd, die de woestijn alleen maar droger maakt. Geen enkel liter water lijkt haar om te toveren in vruchtbare tropen. Ik had het kunnen weten. Ze behoudt haar kleur in een proces van een aantal uren en waarschuwt mij daarmee voor wat gaat komen.

Anderen halen minder fel naar mij uit. Maken mij niet zo bewust van wat er in mijn hersenpan zit. Veranderen het niet in een groot kloppend hart. Zij laten geen uitgedroogde vlaktes achter. In ieder geval niet zo erg als zij. Toch gaat mijn voorkeur naar die felle uit. Ze mag mij niet. Maar toch hoop ik dat daar ooit eens verandering in gaat komen.

Zij is getrouwd met de duivel. Veroorzaakte pijnlijke momenten. Een diepe wond. Maakte die momenten pijnlijker door mij te omhelzen en te steunen. Maar ik had haar door. De omhelzing was nep en ik duwde haar van me af. Ze laat nog met enige regelmaat ironisch van zich horen. Als een pleister op de wond die eerder herinnert aan een fonkelende dolk.

Zij is getrouwd met coca-cola. Al meent iedereen met ijsklontjes en water. Maar daar heeft ze een hekel aan. Heeft ze mij zelf laten voelen. Het maakt haar nog verraderlijker dan ze al kan zijn. Cola kan ze niet van kleur veranderen, maar haar geur wel. Een zoete walm stijgt op. Laat mij haar oppakken en tot mij nemen. Haar gewoonlijk natrappen blijft uit. Zie je wel.. ze mag mij toch.

Zij is getrouwd met mij. Al staat de relatie op een heel laag pitje. Misschien juist zoals het hoort. Ik moest haar gewoon even temmen. Al kan ze als ik niet uitkijk onverwachts weer fel uit de hoek komen. Maar ik ken haar nu. Haar kleur verandert niet. Ook al verbergt ze zich achter coca-cola, haar ware karakter laat altijd wel van zich horen...

Droompakket

Niet zo lang geleden kreeg ik van Laura een droompakket cadeau voor mijn verjaardag. Nadat ik de dreamcatcher uit het pakket boven mijn bed had opgehangen en het boek had doorgelezen heb ik mijn deuren geopend naar mijn eigen fascinerende wereld van dromen.

Ik onthoud mijn dromen nu bijna elke dag. Ik word bijna elke dag wakker met nog één been in de vaak absurde wereld. Waar ik soms nog de hele ochtend over na zit te denken. Ik geef niet veel waarde aan de symboliek hieruit, maar toch zie ik telkens weer een duidelijke link met het dagelijkse leven. En dan vooral gevoelens bij bepaalde situaties uit het dagelijkse leven. Het onbewuste vertelt mij hoe ik mij echt voel. Vertelt dingen over mijzelf die ik nog niet gezien had. En dat opent je blikveld op je eigen bestaan.

Maar niet altijd vertellen deze dromen mij iets. Of misschien begrijp ik gewoon niet wat ze mij te vertellen hebben. Soms word ik uit mijn droomwereld geschopt met een tas vol emoties. Die een aardige impact kunnen hebben op het allereerste begin van de dag.

Vanmorgen schrok ik wakker uit mijn droomwereld. Waarvan ik alleen flarden onthield, door het abrupte einde ervan. Ik was alleen thuis, want mijn ouders zouden vandaag naar mijn zus gaan in Den-Haag. Ik was wakker geschrokken, omdat ik een wildvreemde in ons huis hoorde binnenkomen. Die nonchalant binnenkomend 'voollùk!' riep, zoals ze hier in Lekkerkerk nog weleens doen om de mensen niet opeens te laten schrikken als ze je woonkamer binnenlopen. Van een deurbel hebben ze hier nog niet echt gehoord. Toch klopte mijn hart in mijn keel. En ik hoorde de onbekende persoon een kraan openzetten en wat rondlopen. De persoon liep de trap op en was nu erg dicht bij mijn kamer, die mij met één blik door het raampje in mijn deur zou kunnen zien. Ik deed maar net of ik weer sliep met één oog half geopend gericht op het raampje in mijn deur, maar ik kon niets zien vanuit deze hoek. Ik zag het plafond in de overloop. De persoon liep onder mijn kijkhoek door. Ik hoorde de persoon stilstaan op de overloop en mijn hart klopte nog steeds in mijn keel. Ik hoorde een stekker in het stopcontact gaan en een strijkijzer over de strijkplank gaan... Het was mijn moeder.

Het dichtslaan van de deur was mijn droomwereld binnengedrongen en deed mij waken met idee dat een onbekende binnen was gekomen. Het 'voollùk!' was nooit uitgeroepen...




















One Second Before Awakening from a Dream Caused by the Flight of a Bee Around a Pomegranate. By Salvador Dalí.

Six feet under

Gisteren kwam eindelijk een nieuwe aflevering van Lost uit. Maar misschien omdat het zo lang geduurd heeft voordat Lost weer van zich heeft laten horen, ben ik een beetje teleurgesteld. Ook het feit dat je steeds een week moet wachten voordat je een aflevering kan downloaden zorgt er misschien voor dat je er niet helemaal in zit.

Dat was wel anders met de twee series die ik ervoor volgde: de Sopranos en Six feet under. Beiden van de Amerikaanse kwaliteitszender HBO. Daarvan downloade ik een seizoen in één keer, wat ook weer voor een slechte nachtrust zorgde. Maar ik zat er wel helemaal in. De spanningsboog van het wekelijkse wachten verdwijnt, omdat je steeds weer een volgende aflevering kan opstarten. Maar daarvoor in de plaats is het volgen van de serie wel weer optimaal.

Het was een paar jaar geleden dat mijn broer mij in de wereld van Six feet under meenam. Een schitterende drama serie over een begrafenisonderneming in Los Angeles. Die op komische wijze het bizarre leven van de familie Fisher portretteert en het reilen en zeilen van hun familiebedrijf. Alleen de intro al betuigt dat je te maken hebt met een kwaliteits serie. Elke aflevering begint met de soms hilarische en bizarre dood van een persoon. Waarna de Fishers de uitvaart regelen. Een macabere setting, waarin de levens en gevoelens van de hoofdpersonen centraal staan en een realistisch en herkenbaar beeld geven van het leven.

Na Six feet under heb ik de serie the Sopranos gevolgd. Een serie waarin de levens van een maffiagang uit New Jersey centraal staan. De baas van de maffia, Tony Sopranos, gaat regelmatig naar een psycholoog. Een serie die wel wat weg heeft van Six feet under. Alleen is de setting anders. Maar toch voelt the Sopranos niet zo dichtbij. Maar dat komt misschien omdat een eerlijk gezin van een begrafenisondernemer dichterbij ons staat dat een maffiafamilie.

Nu volg ik Lost. Een meer actie gerichte serie. Waarin de kijker eigenlijk voordurend bezig is een grote puzzel op te lossen. Maar wanneer je eindelijk denkt een paar stukjes gevonden te hebben die in elkaar passen komt er weer een berg bij om in elkaar te zetten. Het verhaal is niet echt origineel (Lord of the flies van William Golding) en past zich goed aan het ongeduld van de tegenwoordige kijker, die vooral actie wilt zien.

Ik verlang weer terug naar Six feet under. Maar ik twijfel nog of ik de serie nogmaals zal kijken. Een tweede keer valt altijd een beetje tegen en de ervaring leert dat het dan zijn schoonheid verliest. Jammer genoeg kan ik deze grote waardering alleen met mijn broer delen. Ik heb het genoeg rondgevraagd, maar mag blij zijn als mensen er vaag van gehoord hebben. Het is iets heel anders dan een serie als Prison Break of 24. En misschien ziet dit publiek niet in waarom deze serie zo mooi is. Maar geef het een kans. Je zal er geen spijt van hebben!

Gemompel

Hoe duidelijker ik 't wil zeggen
hoe slechter ik uit mijn woorden kom

dit lijkt mij een typisch verschijnsel
van het een of ander.

-Remco Campert-